આપણે બસ આપણે જ્યાં હોઇએ,
એ ક્ષણો સાક્ષાત બનતી જોઇએ.
જાહેરમાં હસતા રહીશું આપણે,
એક બીજાના ખભા પર રોઇએ.
રૂબરૂ મળવુ નથી જો શક્ય તો,
સ્વપ્નમાં તો રોજ મળવુ જોઇએ.
હક ઝઘડવાનો તને પુરો છતા,
પ્રેમની ક્ષણ એ રીતે ના ખોઇએ.
દૂર કિસ્મત પણ કરી ક્યાંથી શકે?
જો પરસ્પર દિલમાં વસતા હોઇએ!
રાતનું એકાન્ત પડશે ખુબ ભારી.
ચોતરફ ઘેરી વડી છે યાદ તારી.
હાથ ફેલાવીને હું બેઠો છું અહીંયા,
દૂર તું ઉભી હશે પાલવ પસારી.
સ્હેજ ફરકી ત્યાં હ્રદયને પાર ઉતરી,
તિક્ષણ છે તારી નજરની આ કટારી.
હું તને અનિમેષ બસ જોય કરું છું.
એટલે છે આંખમાં આવી ખુમારી.
હું ગઝલમાં એટલું કહેવા મથું છું,
કે મીલનની કેટલી છે બેકરારી.
બૂંદ ને સાગર થવાનું હોય છે.
પ્રેમ માં ઈશ્વર થવાનું હોય છે.
કાંઇ ના પામો છતા, આપી શકો,
એટલા સધ્ધર થવાનું હોય છે.
લાગણી છો હોય પરપોટા સમી,
છેવટે પથ્થર થવાનું હોય છે.
આંખ ખુલતા એજ ભુલાઈ જતું,
સ્વપ્ન જે અવસર થવાનું હોય છે.
સ્વાર્થના સર્પો વિંટાળી ડોકમાં,
જાતને શંકર થવાનું હોય છે.
